Kimsenin kimseyi anlamadığı, anlayamadığı, anlamak istemediği günler yaşıyoruz.Kimse kimseyle konuşamıyor. Herkesin herkese akıl öğrettiği, yukarıdan baktığı, burun kıvırdığı yorumlardan, yalancılardan da çok usandım artık.Eşit olmayan koşullarda, eşit olmayan sıkletlerde dövüşen “taraf”lardan da...
Bastırmak, susturmak, korkutmak için üst perdeden, yüksek tondan, çirkin lügattan konuşanları görünce de anlıyorum hemen asıl kaybeden duruyor karşımızda. Asıl çaresiz, asıl yetersiz onlar aslında. Kendini ifade etmeyi öğrenememiş insanlar işte...
Biz gerçek anlamda sohbet edemiyoruz ne yazık ki...
Kimsenin kimseyi dinlemeye tahammülü yok... Herkes kendisine, kendi biriktirdiğine öyle sevdalı ki...Konuşmanın yarısı dinlemektir. Dinlemek!Karşımdaki ne diyor, ne demek istiyor ve ben ne anlıyorum?Dinlemediğimiz için anlamıyor ve bağırıyoruz. Bir bağırış çığırıştır gidiyor...
Kendimi birilerine anlatmaya çalışmaktan sıkıldığımı farkediyorum aslında. Haklılığımı anlatmak zorunda olmaktanda nefret ediyorum...Bitti işte susuyorum artık ....
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder